Andijondagi sinoat: bolasini emizgan arvoh Hikoya
Hammamiz quvonchli voqeani kutib turgan bir paytda oilamizga qayg'u oraladi. Opam farzandini dunyoga keltirdi-yu, olamdan o'tdi. Kutilmagan judolik bizni larzaga soldi. Ayniqsa, to'ng'ich farzandini kutib yurgan pochcham uchun bu ayriliq og'ir edi. Marosimlar o'tgandan keyin ham pochcham chaqaloqqa qayrilib qaramasdi. Sevgan insonining o'limiga go'yoki shu chaqaloq sababchidek, xushlamay qarab qo'yardi.

— Nabiramda nima ayb? — tushuntirdi onam. — Qizimning peshonasiga shu taqdir bitilgan ekan, ko'nmasdan o'zga choramiz yo'q.

Lekin hech qanday tasalli pochchamga ta'sir qilmasdi. Oqibatda onam Yodgorbekni uyga olib keldi-da, «Qizimdan qolgan yodgorim», deya qaray boshladi. Tunlari Yodgorbek tinimsiz yig'lab chiqardi. Onam sho'rlikka ham og'ir edi.

Kunlarning birida onamga rahmim kelganidan xonaga o'tib bordim.

— Oyijon, biroz dam oling, bunaqada kasallanib qolasiz, — deya ko'zlari yumilib ketayotgan onamning yoniga o'tirdim. — Yota qoling, oyi.

— Bilmadim, bola ham onasidan ayrilganini tushunyaptimi deyman, tinimsiz yig'laydi, — ko'z yoshlarini artdi onam. — Unga ham oson emas, katta bo'lganda onasining uni tug'ayotgan paytda bu dunyoni tark etgani peshonasiga tamg'a bo'ladi.

Onam chaqaloqqa achinib qarab qo'ydi-da, asta yonboshladi. Yodgorbek kutilmaganda jimib qoldi. O'rnimdan turib, uning karavotiga yaqinlashdim. Chaqaloq shiftga tikilgan ko'yi yotardi. Kutilmaganda chiroq ham o'chdi. Go'dak hali uxlamagani uchun sham yoqdim. Xona chetida yotgan onam toliqqanidan uxlab qolgandi. Birdan eshik ochilib ketib, shamol shamni ham o'chirib qo'ydi. Qandaydir g'alati, anglab bo'lmas qo'rquv butun vujudimni chulg'ab olgandi. Xonaning burchagiga borib, ko'zlarimni yumib oldim. Shu payt qandaydir sharpa paydo bo'lganday tuyildi. Qo'rqqanimdan ko'zlarimni ocha olmasdim. Yonginamdagi ko'rpachani olib, ustimga yopdim. Negadir chaqaloq tinchib qolgandi. Bir tomondan jiyanimga bir nima bo'lmasaydi, degan hadik ham bor edi. Bu holatda uzoq turolmasdim, xonada nima bo'layotganini bilish istagi qo'rquvdan ham ustunroq edi. Asta ko'rpachaning bir tomonini ochib, chaqaloq yotgan tomonga qaradim. Ne ko'z bilan ko'rayki, bir ayol Yodgorbekni quchog'iga olib, emizib o'tirardi. Yana ko'rpachani ustimga tortib oldim. Oradan qancha vaqt o'tgani yodimda yo'q. O'zimni qo'lga olib, xonaga ko'z yugurtirdim. Ayol sharpasi asta-sekinlik bilan eshik tomon o'tib borardi. Ayol chiqib ketayotganda eshikni yopdi va shu ondayoq chiroq yondi.

Tunda bo'lib o'tgan voqeadan qo'rqib ketgandim. Onam uyg'onganida xona burchagida o'tirganimni ko'rib, hayron bo'ldi.

— Tinchlikmi, Nargiza? — dedi menga tikilib. — Rangingda rang qolmabdi, qizim. Nima bo'ldi?

So'ng u javobimni ham kutmasdan, xavotir bilan o'rnidan turdi-da, Yodgorbekning karavotiga yaqinlashdi. Chaqaloq uxlab qolganini ko'rgach esa xotirjam tortib, yana menga o'girildi.

— Biror nimadan cho'chigan ko'rinasan, — degancha yonimga kelib o'tirdi onam. — Yodgorbek ham uxlab qolibdi. Boshqa kunlari ertalabgacha tinchimasdi.

Tundagi hodisa g'ayritabiiy, juda qo'rqinchli bo'lsa-da, onamga bu haqda gapirmadim. Kunduzi o'zimda kuch topa oldim. Endi qo'rquv o'rnini qiziqish egallab olgandi. Tunda jiyanimning oldiga kim kelayotganini bilish hissi hamma narsadan ustun bo'lib tuyilardi.

— Oyi, bu kecha Yodgorbekka o'zim qarayman, bemalol uxlayvering, ancha kundan beri oromingiz yo'q.

— Nabiram kam uxlaydi, toliqib qolasan-da, qizim, — menga achindi onam. — Balki, navbat bilan qararmiz.

— Shart emas, oyijon, — tinchlantirdim men. — Istasangiz, o'z xonangizda yotavering. Kerak bo'lsangiz, chaqiraman, yon tomondagi xonadasiz-ku.

— Ha, mayli, qattiq uxlab qolmagin yana, — ogohlantirdi onam. — Chaqaloq ko'p yig'lasa ham yaxshi emas, toliqib qoladi.

Onam shu kuni o'zining xonasiga o'tib yotdi. Kunduzi qo'rquv chekingan bo'lsa-da, tun pardasi yana meni hayajonga sola boshladi. Yodgorbek karavotiga osilgan shildiroqni o'ynab yotardi. Ancha vaqtgacha kutdim, o'tgan kundagi sharpadan darak bo'lmadi. Uyqu ustunlik qilib, ko'zlarim yumildi. Yarim kechada eshik yopilganidan uyg'onib ketdim. Sharpa chiqib ketayotgandi. O'rnimdan turib, Yodgorbekning karavotiga yaqinlashdim. Chaqaloq hamon o'ynab yotardi. Ko'zlari nimadandir minnatdor tarzda yonib turardi. Keyingi kunlar ham jiyanimga men qarayman, deb u bilan bir xonada tunay boshladim. Har safar uxlab qolardim, tungi sharpani faqatgina chiqib ketayotganda ko'rardim. Qiziqishim esa tobora ortib borardi. Jiyanimga tunlari qarab turgan ayol kimligini bilishni juda-juda istardim, ammo shu bilan bir qatorda, birovga aytishga nimadir to'sqinlik qilardi. O'sha kuni uxlamaslikka ahd qildim. Kuta boshladim. Tongga yaqin uyqu ustun kelgandi. Qandaydir sharpadan uyg'onib ketdim. Yana ayol eshikni yopib chiqib ketayotganiga ko'zim tushdi. O'zimda kuch topib, o'rnimdan turdim-da, eshikni ochib hovliga qaradim. Ayol sharpasi bog' etagidagi daraxtzor tomon ketardi. Asta ayvonga o'tdim, qandaydir kuch menga dalda bera boshlagandi. Ayvondan pastga tushmoqchi bo'lganimda ayol to'xtadi. Men ham ayvon chetida to'xtab turardim. Ayol asta o'girilib, «Hech kim bilmasligi kerak», degandek ko'rsatkich barmog'ini lablariga bosdi. Shundagina ayolning yuzini ko'rdim. Tunlari jiyanimning oldiga kelayotgan inson opam edi. Bu voqeaga ancha vaqt bo'ldi. Yodgorbek katta bo'la boshlaganda, aniqrog'i, ovqat yeyishni o'rganganida opamning ruhi kelmay qo'ydi. Shundagina men opam tunlari bolasini emizish uchun kelayotganini anglab yetdim.
Категория: Hayotiy hikoyalar | Добавил: MILLIONER (20.12.2017)
Просмотров: 1304 | Теги: Andijondagi sinoat: bolasini emizga | Рейтинг: 5.0/1
Всего комментариев: 0