TELBA… Hikoya
* * *

Mana, necha kundirki, yana kasalxonadaman. Dard, tushkun kayfiyat, og'riqli lahzalar sababmi, go'yo kun, soat, dunyodan butkul bexabar odamga aylanib qolgandekman. O'ylagan o'ylarim ham o'zimga qarshi kechayotganga o'xshaydi. Bilmadim, negadir so'nggi paytlarda men uzala tushib yotgan shu qo'rqinchli, ayanchli manzaralardangina iborat maskanga sukut hukmini o'tkaza boshlasa, ruhim o'zimga begona bo'ladi-yu, tanamni-da o'zi bilan birga qaerlargadir olib ketayotgandek, borlig'imni tubsiz jarlikka tashlab yuboradigandek tuyila boshlaydi. Shunday paytlarda atrofimdagi katta-kichik, oriq-semiz, so'zamol-u indamas bemorlar bilan xayolan vidolasha boshlayman. Vidolashuv bir necha daqiqa davom etadi va men qaytadan sershovqin, qizg'in, serzarda, g'iybat, fisqu fasod qorishiq hayotga qaytaman. Bu holat esa bir necha kundan beri mening boru-yo'g'imga aylanib qolayozgan hamshira qiz tepamga kelgach, zohir bo'ladi…

U Zahro! Bu ismning ma'nisini bilmayman. Ammo ism hamshira qizning jismiga naqadar mos tushganini aniq ko'raman, his etaman…

Ana, bugun ham Zahroni ko'rdim. U shundoq tepamda qaddini tik tutgancha, bir muddat meni obdon kuzatdi, jilmaydi, norozi bosh chayqadi. Bu odati ham menga juda yoqadi. Zahro menga tikila boshladimi, tamom, vujudimni nimadir qattiq kuydirib o'tadi. Bu otash jon-jonimga yoqib, qaddimni ko'tarishga, sergak tortishga majbur etadi.

— Tuzukmisiz? — so'radi Zahro ko'zlarimga ma'noli boqib. — Rangingiz kechagidan ancha yaxshi. Yuzlaringizga qizil yuguribdi!..

Men bu so'zlarni har kuni hamshira, vrachlardan eshitaman. Biroq Zahro so'z qotsa, o'sha so'zlarni tiliga ko'chirsa, beixtiyor jonlanaman, ilgarigi g'ayratim borlig'imga qaytib, o'zimni dunyoni ostin-ustun qiladigan darajada kuchli his eta boshlayman. Faqat… Zahroning so'zlariga qanday javob qaytarishni bimasligim alam qilyapti-da! Yo'q, javoblarim tayyor. Afsuski, u javoblarni boshqa shifokorlarga ko'p bor qaytarganman. Zahroning o'ziga ham kasalxonaga ilk bor yotqizishgan kunlari ko'p aytganman. Tashakkur izhor etganman. Endi esa o'zimning nazarimda siyqasi chiqqan o'sha javoblarni Zahroga ravo ko'rmayapman. Unga ko'nglimdan kechayotgan sirli, jumboqli, chalkash tuyg'ularni oddiy so'zlar orqali oshkor etishga oshiftaman, zorman! Qaniydi, xasta yuragimni titratayotgan qo'rquv, andisha biroz chekinsa-yu, Zahroga bor izhorlarimni to'kib solsam! Shunda yengil tortardim, yelkamga o'rnashib olgan og'ir yuk nari chekinardi. Nadomatlar bo'lsinki, Zahro menga yaqinlashdi deguncha qo'rquv va andisha yanada qattiqroq na'ra tortmoqda, men tilimni tiyishga, bosh egishga, sukut saqlashga majbur bo'lmoqdaman!..

— Nega gapirmaysiz? — xayolimni bo'lib savolga tuta ketdi Zahro. — Nimadandir ko'nglingiz to'lmayaptimi? Yo bizdagilar yaxshi qaraщmayaptimi?

— Yo'g'-e, — dedim nihoyat picha xijolat tortib. — Sizdagilar juda yaxshi qarashyapti.

— Nega unda xafasiz? Biror gap bo'ldimi? Birov-yarim xafa qildimi?

Bu savolga arzirli javobim yo'q edi. Qolaversa, qalbim, xasta yuragim jo'shib, xastalikni-da unutib, entikib-entikib ketayotgandi. Qaysar qalb meni haq so'zni boshlashga undardi. Men shuncha kundan beri ilk bor Zahroning ko'zlariga tik boqishga o'zimda kuch topa bildim. Beixtiyor salomat yurganimdagi fe'lim tutib, hazil aralash savolga savol bilan javob qaytardim.

— Basharti xafa qilgan bo'lishsa-chi?

— Unda o'sha odamga aytib qo'ying, — dedi Zahro muloyimlik bilan. — Bemorlarni xafa qilish yaxshimas!

Bilmadim, ayni lahzada qaerdan shuncha shiddat paydo bo'ldi, go'yo jasur jangchi kabi Zahroning qo'lidan tutdim.

— Meni hech kim xafa qilmadi, — dedim uning yuzlari qizarib, uzun kipriklari titray boshlaganini ko'rsam-da, qo'lini qattiqroq siqib. — Men o'zimni o'zim xafa qilyapman. Sizday ajoyib va go'zal qizga bor gapni ayta olmaganim uchun o'zimni o'zim koyiyapman.

Zahro indamadi. Qo'lini tortib olishga ham negadir shoshilmadi. Nigohlarini bir nuqtaga qadagancha birpaslik sukutga toldi.

Sezardim, his etardim. Bu sukut uzoqqa cho'zilmaydi. Agar so'zimda davom etmasam, tilimni tishlagan ko'yi tek o'tiraversam, u albatta qo'lini tortib oladi. Bu qilig'im uchun urishib tashlashi ham hech gap emas.

— Siz menga yoqasiz, — dedim a'zoyi badanimda zohir titroqlarni sezdirmaslikka urinib. — Judayam-judayam yoqasiz!..

— V-voy, — deya darrov qo'lini tortib oldi Zahro. — G'alati ekansiz-ku! Bu… Nima deganingiz?..

— Arzimaymanmi sizning muhabbatingizga? — Men qaysarlik va o'jarlik zo'r kelib qaytadan Zahroning qo'liga yopishdim. — Ayting, arzimaymanmi? Yo… Kasal deb siz ham kamsitasizmi? Ko'zga ilmaysizmi?..

Ishonchim komil edi. So'nggi gapim Zahro kabi qizlarni jiddiy tortishga, o'ylanishga majbur etishi, ko'nglini yumshatishiga shubham yo'q edi. Adashmabman. Zahro men o'ylagandan-da qattiqroq xijolat tortdi, endi atirgul g'unchasi yanglig' bejirim lablari ham titrayotganiga guvoh bo'ldim.

— Bu yerda gaplashmaylik, — deya bezovtalik bilan atrofga alanglab oldi Zahro. — Hozir… Sizni o'zim aravachada tashqariga olib chiqaman. O'sha yerda… Gaplashamiz. Maylimi?

Ie, shunday imkoniyatni qo'ldan boy berib bo'larkanmi? Zahroning qanday javob aytishi meni umuman qiziqtirmayotgandi. Uning husniga to'yib termilsam, ichimdagi gaplarni qanchalar og'ir bo'lmasin, aytib olsam kifoya edi. Axir… Bu mening eng katta orzuim edi! Yoqimtoy va shirinsuxan qizning suhbati bor dardimni tortib oladigandek, meni yana sog'lar davrasiga qo'shadigandek tuyilardi.

Jon deb rozi bo'ldim-u, istar-istamas Zahroning qo'lini qo'yib yubordim…

* * *

Yo'lak tinch emasdi. Goh vrachlar, goh bemorlarni yo'qlab kelguvchilar uyoqdan-buyoqqa o'tib turishardi. Zahro aravachani butkul boshqa tomonga olib bordi. Va nihoyat biz yolg'iz qoldik. Zahroni bilmadim-u, ammo men uchun dunyoda ikkalamizdan bo'lak hech kim yo'qdek edi. Ammo… Buyog'iga suhbatni nimadan boshlash lozim? Bunday vaziyatda oshiqlar qanday yo'l tutadilar? Baxtga qarshi o'zimni bu taxlit savollarga ko'mib o'tirishga, qaerdandir g'oyibdan najot izlashga haqim va fursatim yo'qligini bilardim. Ayniqsa, sukut saqlashdan, so'zsiz termilishdan bo'shamasam, Zahro orqa-ketiga qaramay jo'nab qolishidan cho'chirdim. Tavakkal suhbatni mashhur bir she'rning to'rt satrini tilimga ko'chirishdan boshladim.

— Xo'rlayvermang, mening ham uvolim bor,

— Bir kuni izimni izlab qolasiz.

— Qadrim o'tganida ey holi abgor,

— Ortimdan mung'ayib yig'lab qolasiz…

Zahro men o'ylagandan-da topqirroq, sergakroq, ziyrakroq ekan. Darrov javob qaytardi.

— Sizni xo'rlab bo'larkanmi!?.

Meni hijronlar olovida kuyishga majbur etgan, go'yo tanamni ehtiroslar dengiziga uloqtirgan muhabbatimning shu bir og'iz so'zini izhorlarimga javob deb bildim-u, sira o'ylab o'tirmay o'rnimdan turdim va…

Telba kabi allanimalar deya g'udrangancha Zahroning o'sha go'zal, atirgul g'unchasi kabi bejirim lablaridan bo'sa oldim…

Bu otashning qudrati ikki dunyoga yetgudek ekan. Boyagina ko'ksimda qur-qur paydo bo'la boshlagan og'riqlardan bezovtalangan, karaxtlik domida qolib azoblangan bo'lsam, endi umuman boshqa bir odamga aylanib qolgandek erkin va baxtiyor edim. Qalbim juda qisqa muddat bo'lsa-da sokin tortgandi. Zahroning nozik yelkalariga chirmashgan barmoqlarimni haqiqiy visol o'ti kuydirar, bu olov ko'proq, uzoqroq, kuchliroq yonishini juda-juda xohlardim…

Lekin kutilmagan voqea sodir bo'ldi. Men birov yuzimga tarsaki tushirgandek beixtiyor sapchib ketdim…

Ne ko'z bilan ko'rayki, karavotda o'tirar, narigi yonboshda qaysidir nuroniy otaxon inqillagancha men tarafga qarab olardi…

Bir necha daqiqa hech narsaga tushunmay atrofga alang-jalang boqdim. Kimnidir qidirdim. Keyin esa…

Keyin bo'lib o'tgan ishlar xayol ekanini anglab yetdim. Shu orada Zahroni ko'z oldimga keltirdim. Uning husni tasavvurimda paydo bo'ldi deguncha bu voqealar xayol emas, haqiqatga aylanishini istadim…

Yo'q, axir… Qay yuz, qaysi vijdon bilan bunday bo'lmag'ur xayollarga erk beraman? Nega? Suyukli, men uchun jonini fido qilishga tayyor turgan yostiqdoshimni nima uchun shaytoniy o'ylarga almashdim? Uni sevaman-ku! U bo'lmasa, kim edim va kim bo'lardim?.. Shunchalar razil ekanmanmi? Shuncha gunohlarim kammidi? Balki o'tmish gunohlarim evaziga shunday dardga chalingandirman? Shuni ham anglab yetmadimmi? Nimaga o'zga ayolning visolini xohlab qoldim? Kim edim-u kim bo'ldim? Nahotki, diyonatsiz bir bandaga aylanib qolgan bo'lsam? Nima uchun?

Shu kabi savollar ko'ksimni kemira boshlagach, o'zimni tek o'tirishga, dunyoga xotirjam boqishga haqsiz deya hisobladim va zarda, alam, nafrat ta'sirida karavotga yuztuban yotib oldim. Ikki qo'lim bilan boshimni changallarkanman, eshitilar-eshitilmas shivirladim.

— Men razil, munofiq, iblis yetagida qolgan mal'unni kechir, azizam, yostiqdoshim, suyukligim, onamdan-da mehribon inson!
Категория: Hayotiy hikoyalar | Добавил: MILLIONER (24.12.2017)
Просмотров: 1659 | Теги: TELBA… | Рейтинг: 0.0/0
Всего комментариев: 0